Deel 14 Op weg naar Tanzania!

Maandag 21 mei

Mijn laatste dagen in Lusaka. Vreemd dat ik weg ga. Ik heb het ondanks de minder leuke dingen, toch wel een waanzinnige tijd gehad. Anyway, vandaag dus de laatste wasdag in Lusaka. En dan inpakken natuurlijk! Ondertussen zocht ik naar een slaapplaats in Dar es Salaam. Wat niet echt wilde vlotte, want alles zag er nog al creepy uit. Hierdoor kon ik maar geen besluit maken omdat ik ook niet wist hoe laat en waar mijn bus aan zou komen. Dus dat was nog een extra obstakel. Kortom ik werd er onrustig van en raakte ook lichtelijk in paniek hiervan. Maar ja, er moest natuurlijk vandaag voor de laatste keer door mij worden gekookt, dus had ik een echte Nederlandse maaltijd van bloemkool aardappelen en een gehakt bal voorbereid. Maar ook dat mocht niet baten, want de power viel uit rond 12.30 uur de middag uit. Betekende ook dat ik mijn skype afspraak met Dick, Yvonn en en Julian niet kon nakomen . Onderhand was het al 17.30 uur geworden en ben ik maar naar de buren gelopen. Roary de buurman was jarig en veertig geworden en ook was Patrick de man van AM jarig. Hij was 28 jaar geworden. Rond 20.00 uur kwam AM thuis. Het laatste avondmaal van de eetclub zat er niet meer in, dus zijn we maar uit eten gegaan bij de Kilamanjaro. Wat natuurlijk ook een hele leuke afsluiter was van mijn reis in Zambia

Dinsdag 22 mei

Heel slecht geslapen vannacht. Ik werd gelijk wakker met Anne Marie en Lilly de pup van het bruidspaar. Het wordt een zware dag , want ik voel de tranen nu al prikken in mijn ogen. Nog steeds heb ik geen slaapplaats in Dar es Salaam en dat voelt K.........t. AM, kwam met het voorstel om Jantien van de ambassade te bellen, want die heeft namelijk in ‘Dar’ gewoond met man en kids en hij komt ‘t van oorsprong ook uit Tanzania. Zo gezegd, zo gedaan. Jantien was zeer welwillend maar vertelde mij ook de gevaren van Dar es Salaam en waar ik voor al niet moest slapen of terecht moest komen midden in de nacht. Ik was al gespannen en ben de laatste dagen ook al aan het afscheid nemen en dit geeft me een nog onprettig gevoel en ben niet meer happy met mijn keuze voor Tanzania. Het huilen stond mij nader dan het lachen. Zully, de man van Jantien, zou voor mij een betrouwbaar hotel zoeken. Ondertussen had hij me ook gebeld en gevraagd om nog even bij hun huis langs te komen, maar wat door tijdgebrek niet meer mogelijk was. Patrick was ook al terug en het werd echt tijd om mij naar het busstation te brengen. Patrick probeerde me steeds gerust te stellen, de lieverd en vroeg zelfs aan de buschauffeur en zijn bijrijders, om goed voor mij, zijn schoonzus, te zorgen. Wat ben je toch een schat, Patrick. Zelfs tijdens de reis heb ik constant sms contact gehad met AM en P en ik moet eerlijk zeggen dat ik daar weer rustig van werd. Nogmaals mijn dank aan Annemarie en Patrick Phiri. Tijdens de reis zit ik naast George. George is 38 jaar en maakt deze reis elke twee weken. Hij haalt namelijk auto’s op van ‘Dar’ naar Lusaka voor de verkoop. Hij verteld mij onderweg, dat de reis zo ongeveer 30 uur gaat duren, afhankelijk van het verkeer, weer en het wegdek. We zullen het merken, er is geen weg terug! Hij legde me uit dat het een behoorlijk gedoe was bij de grens, maar dat hij me bij alles zou helpen, mits ik maar bij hem in de buurt bleef. En als hij ging rennen ik dit ook moest doen. Oké dan! God just send me an angel, was mijn gedachten. Met George naast me, sms’en met AM en Patrick en met Plien Lasterie, gaf mij enigszins weer wat vertrouwen terug en ik begon weer een beetje mezelf te worden. Ook Els en Piet nog ge-sms’t maar heb het vermoeden dat ze mijn sms niet ontvangen hebben. Het sms’en is raar hier in Afrika. Er zijn mensen die ze wel ontvangen en sommige gewoon niet. Vind ik wel heel jammer, want ik heb er al behoorlijk veel verstuurd waar nooit enig antwoord op is gekomen. Dus lieve familie en vrienden. Een vreemd nummer op je mobiel, dat kan Carrie zijn. Dus niet zomaar weg gooien zonder te checken! Ondertussen werd het donker en onwijs koud in de bus. Ik had 2 fleece jasjes aan en twee sjaals om mijn benen en zelfs ook sokken aangetrokken. Zo kon ik enigszins tegen de kou. Mijn medereizigers hadden zelfs mutsen op. Ja, voor hun is het echt winter. Voor ons voelt het aan als een koude herfst. O ja, de laatste 200 km naar de grens, is een dirt road. Of te wel een zandweg met extreem veel hobbels en gaten. Welterusten Nederland!

Woensdag 23 mei

Plotsklaps schrik ik wakker. Het is 03.00 uur. We zijn bij de grens. Nu nog 2 uur wachten totdat de grens open gaat. Nou, ik ga maar weer slapen. Dit keer rustig en zonder hobbels of herrie. 04.30 uur wordt ik weer wakker. Ga samen met George tandenpoetsen naast de bus. Ondertussen zijnde kooplui gearriveerd en proberen simcard te verkopen en geld te wisselen. George regelt voor mij een simcard voor 5000kwachaa, 1 dollar, 0,80 eurocent en het werkt. Mooi! Mensen, hier volgt mijn nieuwe Tanzaniaanse telefoonnummer, 00255764934966. Sms’jes zijn altijd welkom. Tijdverschil met Nederland , 1uur later dan jullie. Dus kom maar op, met die sms’jes. Het is onderhand 05.30 uur en bij de ‘Gate’ worden de grensformulieren uitgedeeld. Iedereen begint te duwen en te trekken. Maar mijn angel George is heel snel en weet 2 formulieren te bemachtigen. Alles snel ingevuld, want zo gaat het hek open en dan moet je rennen voor je plek in de rij. En inderdaad, wat een chaos. Rennen hoe hard je kunt. Natuurlijk was ik George al heel snel kwijt maar bleef door rennen tot de rij die zich al snel vormde. Ik werd door een beambte gewezen dat ik in de rij moest, maar meldde hem dat ik mijn vriend kwijt was en ja hoor, George riep, Carrie, here i am en ik mocht voor hem gaan staan. No.5 in de rij. Wat een schat! We konden snel door naar de immigratie om mijn visa te regelen. Ik krijg duidelijk een andere behandeling als enige blanke en mag naar een aparte kamertje voor de formaliteiten terwijl de Zambianen zich voor een loket moeten verantwoorden. Anyway naar 50 dollar te hebben betaald en 10 minuten te hebben gewacht , krijg ik mijn visa voor Tanzania. Ondertussen stond George met David , een vriend van hem die bij de grens werkt, op mij te wachten. Nu door naar het grenswisselkantoor. Alles verloopt daar prima en ik heb in ene shillingen ipv kwachaas. Dat wordt weer rekenen. We zijn nu klaar en we lopen gedrieën de grens over naar Tanzania. George en David weten een leuk plekje om te ontbijten, dus loop ik achter hun aan door een tal steegjes en in ene rijst daar een best groot en nieuwachtig hotel op, waar wij binnen gaan. George besteld voor ons allemaal en trakteert ons op een ontbijtje. Wat een schat is het, my guadian angel! 0.800 of 0.900 uur Tanzania tijd vertrekt de bus. In de bus probeer ik Els,Piet, Ina en Marja in Nederland te sms’en, maar volgens mij komen ze de sms’jes niet meer aan. Ook Jantien en haar man, in Zambia ontvangen volgens mij mijn sms niet meer, Jammer! Paulien Lasterie, Annemarie en Patrick lukken nog wel. Gelukkig, toch nog communicatie! Het wordt 10.00 een snelle plaspauze in de bush, volgt. De dag gaat langzaam en de bus blijft maar doorrijden. Zelfs de lunch wordt geskipt. Waarom????? Rond 16.00 uur houd ik het echt niet meer en dwing om te stoppen. Ik moet echt plassen en wat blijkt de hele bus moet. Hahahaha. Rond 18.30 stopt de bus voor een diner stop van 15 min. Teering wat kort. Gelukkig had ik nog wat fruit en andere dingen in mijn tas zitten om te eten, want het voer zag er niet lekker uit daar. Volgende stop was rond 21.00 uur. Niet om te plassen maar er kwamen ongeveer 20 mensen extra de bus in inclusief hun bagage. Deze mensen waren ook met de Taqua bus en die bus had het begeven. Volle bak dus. Ze zaten zelfs met drie mensen op de plek van twee en het hele gangpad was vol met bagage waarop de rest van de mensen waren gaan zitten. Ja, je moet toch wat! Rond 22.15 stopt de bus weer en wat blijkt nu hebben we zelf panne met de bus. De kabel van de diesel geeft geen diesel meer door. Mijn angel weet alles van auto en bussen en kruipt met mijn zaklamp van de Action, 0,79 eurocent, onder de bus en weet deze in 45 minuten te fixen. George, volgens mij ben je echt een angel! Rond 23.15 vertrekken we weer richting Dar es Salaam. Nog 2,5 uur te gaan volgens, my Angel!

Donderdag 24 mei

01.30 arriveren we bij het eerste busstation in Dar, genaamd Ubungo. Meer van de helft van de passagiers gaat hieruit en rond 01.55 arriveren we in het creepy, Kaiakoo. Inderdaad Jantien, je hebt helemaal gelijk, moet zo snel mogelijk hier vandaan. Gelukkig heb ik nog steeds mijn Guardian Angel George om mij heen, die regelt voor mij een taxichauffeur, die weet waar mijn hotel is. G zegt bewust hard op ik bel je over 10 minuten om te checken of je bent aan gekomen. Wat een geweldige sociale controle is de mobiele telefoon en wat ben ik lucky, met mijn Angel, George! Ik geef hem drie dikke Nederlandse zoenen en dank hem voor alles. Inderdaad weet de taxichauffeur waar het is. De totale rit was nog geen 5 min, prijs 5 dollar, maar wel veilig in mijn hotel. Ik werd direct naar mijn kamer gebracht en heb een douche genomen, maar was zo moe, na 36 uur in de bus, niet echt de slaap kon vatten. Ik heb de klok van 04.30 uur gezien. Rond 8 uur ging mijn telefoon. Het was George, om te checken of alle nog oké was. Toch val ik daarna nog in slaap tot 09.15 uur. Heerlijk gedoucht, aangekleed en naar het ontbijt gegaan, welke tot 10.00 mogelijk was. De manager Hr. Taufiek , een vriend van Zully, de man van Jantien van de Ambassade, was ook gearriveerd en was aller aardigst voor mij. Hij vertelde dat bevriend is met Jantien en Zully en dat ik me vooral geen zorgen moest maken. Ik krijg zijn businesskaart, voor als er iets is en ik hulp nodig heb. Ik mag hem ten aller tijden bellen. Wat een aardige man. Wat kom ik toch veel lieve mensen tegen op mijn reis in Afrika. I am realy blessed! Na het ontbijt ben ik Airtime (beltegoed) gaan kopen op straat en dat voelde goed. Naar buiten en zelf weer ervaren dat alles oké is. Flink stuk gelopen en rond gekeken en gebabbeld met allerlei mensen van winkels etc. In het park kwam ik een Duitse jongen tegen, die al 9 maanden op Zanzibar woont. Hij verteld me dat, ik me gemakkelijk een langere tijd kan vermaken. Dat is goed om te weten. Ook weet hij een leuke slaapplaats en krijg zijn telefoonnummer om contact te houden. Ondertussen terug gelopen naar het hotel waar Hr. Taufiek voor mij een betrouwbare taxi had geregeld naar de White Sand Africana. Kosten 25000 shilling, 15 dollar, 12.50 euro. Dit is de plek waar AM, op verzoek van mij, the Friendly Gecko, een guesthouse aan de kust heeft geregeld. De taxirit met Hr. Cassim was leuk, al spraak hij amper Engels. En ik werd helemaal blij toen we bij een heel mooi huis aan kwamen in de groene natuur. De manager is een beetje vreemde Canadese meid, aardig en zeker wel vriendelijk. Na mijn slaapplek in een dorm te hebben ingericht ben ik aan wandel gegaan. Lekker realexed. Bij terugkomst ontmoet ik de andere gasten, jonge vrijwilligers die allemaal op een schooltje werken en een Engels koppel van mijn leeftijd, Richard en Jenny. Leuke stel, komt regelrecht uit India en zijn op wereldreis aan het maken. Op tijd naar bed.

Vrijdag 25 mei

Vandaag is Sabri Jarig. Slecht geslapen, last van mijn opvliegers en maak me druk dat ik iedereen wakker maak als ik naar het toilet ga. Om 05.30 uur viel ik pas in slaap en om 08.15 uur gaat mijn wekker en besluit ik op te staan. Tijdens het ontbijt, besluit ik met Richard en Jenny mee te gaan op hun loop en tuktuk tour naar Dar es Salaam. Na enige onderhandeling met de boekingskantoor vertrekken we met de tuktuk. De gids een aardige gast van 25 jaar, die ons als eerste naar een museum brengt en waar we wel 20 verschillende soorten huisjes van verschillende stammen te zien krijgen. Na 2 uur was ik dat wel zat. Vervolgens gingen we naar de groentemarkt in Kariakoo, waar we ook wat hebben rondgelopen en wat fruit hebben gekocht. De volgende stop was de vismarkt, aan de haven natuurlijk waar we geweldige foto’s hebben gemaakt. Ook stonden er nog twee kerken op het programma, waarbij we bijeen zelfs de klokkentoren in mochten en een prachtig uitzicht hadden over Dar es Salaam en de zee. Onderweg nog wat inkopen gedaan, zoals wijn en chips, bij een grote supermarkt. Voor het avondeten wordt doordeweeks gezorgd en voor vanavond is dit, rijst met groente en fruit toe. Heerlijk!

Zaterdag 26 mei

Eindelijk goed geslapen. Rond 8 uur opgestaan en lekker mijn haar gewassen. Twee van de meiden hier zijn gisteren van een handtas berooft, met alles daarin, zoals telefoon, fototoestel, creditcard , usb-stick. Ze zaten op de fiets en zijn door een auto de berm in geduwd waardoor ze kwamen te vallen, auto stopt en pikt hun tas in voordat ze konden opstaan. I feel sorry for them. De meiden gaan van alles opnieuw aanschaffen in het winkelcentrum, dus vraag ik of ik mee mag. Ik wilde nog het een ander kopen dus dat kwam mooi uit. Na the shoppingmall zijn we naar de markt Mwenge gegaan. Waar ik buiten plaats heb genomen tussen de Tanzaniaanse dames om een pedicure te krijgen. Dit was een hele beleving en ik heb de beste pedicure van leven gekregen. Mijn voeten zagen er niet uit en het was hard nodig ook. Zoveel eelt. Maar wat hebben ze het goed gedaan. Ook een het lakken is kunst hier. Zie de foto’s. Ik heb er zo een 2,5 uur gezeten en dat was het ook waard. Rond 17.00 waren we weer thuis. In het weekend wordt er niet gekookt dus hebben we burgers bestelden later heb ik een fruitsalade voor ons allemaal gemaakt, met yoghurt. De rest van de avond druk geweest mijn weblog schrijven.

Zondag 27 mei

Gisteren moest ik plots van kamer wisselen en ben nu in de mixed dorm terecht gekomen. Ik slaap daar samen op de kamer met Philip uit Germany. Weer een nieuw bed en een andere kamer. Iets minder goed geslapen. Anyway, zit nu de hele ochtend aan de laptop van het huis wil perse mijn achterstand van mijn weblog inlopen, anders weet je later niet meer exact wat je hebt meegemaakt. De 5 vrijwilligers zijn net vertokken. Waarheen weet ik niet , beetje jammer dat ze mij niet hebben mee gevraagd. Ach ja, ik kan hun moeder zijn en daar zitten ze ook niet helemaal op te wachten, denk ik. Ik zal zo es even kijken waar het internet café is al voor ik naar het strand ga. - Nou niet dus. Ben eerst naar het strand gegaan. Met de tuktuk naar White sand beach hotel. Het is veel veiliger om bij een hotel te vertoeven dan de public beaches. Entree 25.000 shilling, wel incl. lunch, komt neer op 12,50 euro, vond ik een beetje te duur voor een paar uurtjes op t strand. Een hotel ervoor Eclipse was de prijs gedaald tot 18.000 shilling incl. BBQ . Nou dat heb ik dus maar gedaan, want ik had geen zin meer om nog meer terug te lopen. Het was erg rustig, maar ronde klok van 16.00 uur begon het toch vol te lopen. Natuurlijk ben ik nieuwsgierig genoeg om te vragen waarom dit is. Nou heel logisch dus, ze hoeven geen extra zon zoals wij blanken en gaan vooral de hitte uit de weg. Dus begrijp ik het nu , na 16.00 uur koelt het lekker af. Hahahaha ! Dom blondje ben ik toch! Rond 17.00 begint het licht te regenen en ik besluit maar aan de BBQ te gaan met een glaasje witte wijn. Ik heb voor een T- bone steak gekozen, wat een homp vlees, had ik in jaren niet gegeten. Zat direct vol. Rond 18.30 kreeg ik een lift van een auto vol met dames ,meisje en kinderen. Ze woonde bij mij in de buurt. Ach ja,ik zit op een budget, dus lift ik graag mee, mits ik wel het gevoel heb dat het veilig is natuurlijk. Er was nog niemand thuis, dus besluit ik toch maar naar het internet café te gaan om aan mijn weblog te werken. ’s Avonds 10.30 rettekatet, direct naar bed!